Czasopismo Staś

Józef i Maryja z małym Jezusem wchodzą do jerozolimskiej świątyni. Tak jak każe zwyczaj, pragną przedstawić Panu Bogu swego Syna i ofiarować za Niego parę gołąbków.

Nagle podchodzi do nich starzec Symeon. W małym Dziecku rozpoznaje obiecanego Zbawiciela świata. Uradowany bierze Jezusa w objęcia i mówi:
– Teraz, o Władco, pozwól odejść słudze Twemu w pokoju, bo moje oczy ujrzały Twoje zbawienie! Światło na oświecenie pogan i chwałę ludu Twego Izraela.

Na pamiątkę tego wydarzenia co roku w kościele święcimy świecę zwaną gromnicą. Potem zabieramy ją do domu, by przypominała nam o obecności Pana Jezusa wśród nas.

– Pani prosi, aby w miejscu objawień wybudowano kaplicę – szepce Bernadetta, drżąc pod groźnym spojrzeniem księdza.
– Taaak? – słyszy w odpowiedzi wątpiący głos. – To powiedz tej swojej Pani, że proboszcz z Lourdes nie zwykł przyjmować
poleceń od nieznajomych dam, a jeśli to Ta, o której myślą ludzie, to niech każe zakwitnąć w lutym krzakowi dzikiej
róży albo dokona jakiegoś innego cudu, abym Jej uwierzył.
W kolejnej wędrówce na spotkanie z Panią towarzyszy Bernadetcie spory tłum. Ludzie płoną ciekawością. Czy wydarzy się coś nadzwyczajnego, czy też nie?
Dziewczynka jak zwykle klęka u stóp groty. Nagle jej wzrok zatrzymuje się w jednym punkcie, a oczy nabierają blasku.
Tylko ona widzi cudną, świetlistą postać, która uśmiecha się do niej łagodnie.
– Idź do źródła, napij się z niego i obmyj twarz – słyszy w pewniej chwili.
„Może chodzi o rzekę?” – myśli Bernadetta i rusza na kolanach do Gave.
– Nie! – Pani potrząsa głową. – Ono tu jest.
„Cóż ta dziewczynka wyprawia?” – zastanawiają się ludzie, widząc, jak Bernadetta wygrzebuje dołek, smaruje sobie twarz wilgotną ziemią, a na koniec próbuje połknąć grudkę błota.

– Biedne, pomylone dziecko – wzdycha ktoś głośno. Rozczarowany tłum rozchodzi się do domów. Nazajutrz do ubogiej izdebki zajmowanej przez rodzinę Soubirous wpada młynarz Antoni.
– Źródło! – krzyczy od progu. – W tym miejscu, gdzie wczoraj Bernadetta wygrzebała dołek, bije źródło!
Wieść lotem błyskawicy obiega całe Lourdes.
W tym samym czasie dziecko sąsiadów państwa Soubirous znów zaczyna się dusić. Urodziło się kalekie i już nieraz było bliskie śmierci. Tym razem jest naprawdę źle. Przywołane na pomoc sąsiadki ze współczuciem patrzą na zrozpaczoną matkę.
Nagle kobieta zrywa się na równe nogi, zawija malca w fartuch i pędzi do groty.
– Co robisz?! – krzyczą ludzie, widząc, jak zanurza chłopczyka w lodowatej wodzie.
Po chwili, ku osłupieniu wszystkich, dziecko nabiera rumieńców, a następnego dnia po raz pierwszy w życiu siada o własnych siłach.
Dziś, zgodnie z wolą Maryi, w miejscu objawień stoi sanktuarium, a procesje pielgrzymów co dzień podążają do Massabielskiej Groty, by prosić, przepraszać i wielbić.

Bernadetta Soubirous (1844-1879)
Żyła zaledwie 35 lat. Po uznaniu prawdziwości objawień wstąpiła do klasztoru, gdzie po kilkunastu latach zmarła jako siostra Maria Bernarda. Do dziś jej ciało nie uległo rozkładowi i wygląda tak, jakby Bernadetta była pogrążona w cichym i spokojnym śnie.

Sypie się popiół drobniutki
na pochylone głowy.
Smugą szarą znaczy niesforne loczki,
jasne grzywki i siwe włosy
zaczesane równiutko do tyłu.

Przed dobrym Panem Bogiem
stoją ludzie duzi i mali,
by przyznać się do winy
i prosić serdecznie:
– Pomóż nam, Ojcze,
zło naprawić, serce oczyścić,
modlić się serdeczniej
i szczerze kochać innych.

Częściej będziemy
spoglądać na krzyż,
wędrować za Tobą
stacjami drogi krzyżowej
i śpiewać Gorzkie Żale w kościołach.
Niech się sypie popiół szary
na pochylone głowy.

Kasztanka była bardzo piękną, szlachetną klaczą. Choć nie należała do najdzielniejszych koni bojowych, kochał ją sam Naczelnik Państwa, Marszałek Józef Piłsudski. Podarował mu ją właściciel podkrakowskiego majątku Czaple Wielkie na początku pierwszej wojny światowej, kiedy Legiony Polskie zaczynały walkę o niepodległą Polskę. Odtąd kasztanka wiernie towarzyszyła Komendantowi, mimo że nie znosiła huku dział i zgiełku bitwy. Klacz była niewysoka, jasnokasztanowata z białymi skarpetami. W czasie wjazdu do Nowego Sącza, zdobytego przez legionistów, pokazała, jak bardzo potrafią ją zdenerwować wiwatujący ludzie. Gdy usłyszała okrzyki, chciała po prostu uciekać. Pan Piłsudski musiał użyć wiele siły, żeby odwieść klacz od tego zamiaru. Po uroczystości tak bolały go nogi, że prawie nie mógł stać.

Kasztanka urodziła dwa źrebięta: siwego ogiera Niemena i  podobną do siebie klacz Merę. Marszałek dosiadł Kasztanki po raz ostatni w rocznicę odzyskania przez Polskę niepodległości, 11 listopada 1927 roku. Wtedy też w ogrodzie belwederskim pozował znanemu malarzowi Wojciechowi Kossakowi do obrazu „Józef Piłsudski na Kasztance”. Dziesięć dni później klacz została odesłana do koszar ułanów w Mińsku Mazowieckim. W czasie podróży zachorowała i dwa dni później padła. W parku położono kamień z napisem: „Tu leży Kasztanka, ulubiona klacz bojowa Marszałka Piłsudskiego”.