Czasopismo Staś

Święty Józef pochodził z królewskiego rodu Dawida. Był człowiekiem bardzo prostym, pokornym i posłusznym Bogu. Został Opiekunem Pana Jezusa i Oblubieńcem Jego Matki – Maryi. Strzegł Ich podczas ucieczki z Betlejem do Egiptu. Z zawodu był cieślą i ciężko pracował, by utrzymać Świętą Rodzinę. Przez całe życie wiernie pełnił wolę Bożą. Święty Józef wzywany jest jako patron Kościoła i patron rodzin. Jest wzorem dla ojców i robotników oraz opiekunem umierających. Od 8 grudnia 2020 roku do 8 grudnia 2021 roku trwa Rok Świętego Józefa.

Skończyło się niedzielne popołudnie i kolejne, radosne spotkanie całej rodziny. Gabrysia, Kasia, Jurek i Bartek bardzo lubili takie dni, chociaż potem musieli pomagać rodzicom w sprzątaniu kuchni i pokoi. Wspólne, pełne emocji zabawy z kuzynami oznaczały przecież niezły bałagan w całym domu!
– Mamusiu, kiedy znowu przyjadą ciocie i wujkowie? – zapytała Gabrysia, wycierając kolejny talerz.
– No cóż, myślę, że następne spotkanie będzie u cioci Asi i wujka Tomka.
– To świetnie! Będziemy mogli pojechać do nich na wieś! – ucieszyła się Gabrysia i zaraz zapytała: – Babciu, a czy ty i dziadek też pojedziecie z nami?
– To zależy od tego, jak będziemy się czuć. Jedzie się przecież dwie godziny samochodem – odpowiedziała babcia, układając na półce spodeczki i szklanki.
– Ojej – zmartwiła się dziewczynka.
– Bez babci i dziadka nie jest już tak wesoło. Dzieci dobrze wiedziały, że największym urokiem rodzinnych spotkań jest nie tylko obecność kuzynów, ale też babci i dziadka. Babcia była niezmiernie ciepła i radosna. Zawsze miała dużo do powiedzenia i zawsze umiała wszystkich rozbawić. Dziadek natomiast był osobą małomówną, zdawać się mogło czasami, jakby w ogóle nie było go przy stole.

Gdybyś mi, mamusiu, podarowała najpiękniejsze sukienki, kolorowe jak kwiaty, nic nie dorówna temu, że pozwoliłaś mi żyć, cieszyć się słońcem oraz deszczem i biegać po łąkach na wyścigi
z wiatrem.
Choćbyś mnie, tatusiu, zabrał w najciekawszą podróż dookoła Ziemi, nic nie dorówna temu, że pozwoliłeś mi żyć, poznawać tajemnice świata, uczyć się i dorastać.
Dziękujemy Wam, kochani Rodzice, za dar życia, jaki dobry Pan Bóg podarował nam przez Was!

Na scenie ozdobionej zielonymi drzewkami i kwiatami śpią: miś, jeż, żabki.
Pani Wiosna w zielonej sukience i kapeluszu z kolorowymi kwiatkami budzi zimowe śpiochy.

Narrator
Przyszła Pani Wiosna
do zwierząt i ludzi.
Słoneczko się śmieje.
Słoneczko
Pora się obudzić!
Wiosna
Hej! Kochane śpiochy,
śpiewają skowronki,
zbudziły się pszczoły,
dzwonią leśne dzwonki!
Niedźwiadek
przeciera oczy, ziewa,
rozprostowuje łapy…
Całą zimę spałem…
Potrzebuję ruchu!
Ale jestem głodny,
aż mi burczy w brzuchu.

Kazimierz miał wszystkie bogactwa tego świata. Jego dziadek był królem, jego tata był królem i czterech jego braci było królami.
On sam także mógł być królem. Mieszkał na zamku, mógł nosić drogie szaty, ucztować, polować, bawić się i rozkazywać. A jednak zamiast tego wolał się modlić, chodzić na Mszę Świętą i troszczyć się o skrzywdzonych. Zawsze mówił, że chce jak najwięcej czasu poświęcać Bogu. Ale kiedy ojciec powierzył mu na dwa lata rządy państwem, wywiązywał się z tego obowiązku wyjątkowo dobrze. Został zapamiętany jako władca sprawiedliwy, miłujący ojczyznę i poddanych. Do dzisiaj królewicz pozostaje wzorem dla rządzących i jest ich patronem.

Jak zwykle wszystko obraca się wokół Zośki. Niedługo będą jej chrzciny. Wczoraj przyszła do nas ciocia Beata, która będzie jej chrzestną matką. Przyniosła w prezencie dużą świecę i haftowany… śliniaczek obszyty koronką. Nie wiem po co taki elegancki, skoro Zośce co rusz się ulewa i trzeba robić pranie… Kiedy o to spytałem, mama z ciotką parsknęły śmiechem i wyjaśniły, że to nie żaden śliniaczek tylko biała szatka, którą zaraz po chrzcie zakłada się dziecku na znak, że od tego momentu jest nowym stworzeniem – czystym i niewinnym dzieckiem Pana Boga, które właśnie zostało przyjęte do wspólnoty Kościoła. Na dowód, jak ważna to chwila, mama otworzyła szufladę, w której trzyma swoje największe skarby, i wyjęła moją białą szatkę, świecę i kartki z życzeniami z okazji mojego chrztu. Na dodatek znalazła w albumie zdjęcia, na których byłem taki mały jak teraz Zośka. Tata trzymał mnie na rękach, a wujek Tomek – mój chrzestny ojciec, palcem rysował krzyżyk na moim czole.
– Wujek Tomek i ciocia Basia obiecali uroczyście, że pomogą nam wychować cię na porządnego chrześcijanina – poinformowała mnie mama.
– Zobacz – uśmiechnęła się ciocia Beata – na zdjęciu obok widać, jak ksiądz namaszcza ci czoło krzyżmem, czyli takim… poświęconym olejem, na znak, że teraz już możesz razem z Panem Jezusem budować Jego królestwo.