Czasopismo Staś

Tato zamknął ostatnią walizkę.
– Gotowe! Teraz możemy już wyruszać na wakacje.
Nagle Basia zawołała:
– Tato, zaczekaj! Zapomniałam jeszcze o moim małym przyjacielu.
Dziewczynka pobiegła do swojego pokoju.
– O jakim przyjacielu ona mówi? – zdziwili się Marek i Terenia.
– Właśnie o tym – Basia stanęła w drzwiach domu i wysoko podniosła rękę, w której trzymała swój drewniany różaniec.
– Przecież Matka Boża Fatimska prosiła o codzienną modlitwę różańcową. Codzienną, więc także „wakacyjną”. Wtedy na świecie nastanie pokój. I my obiecaliśmy, że spełnimy tę prośbę, zapomnieliście?
– Nie zapomnieliśmy. Nasze różańce są w kieszonkach plecaków. Jesteśmy przecież armią Matki Bożej! – wykrzyknął Marek.
– A w wakacje możemy modlić się wszędzie: w górach, nad rzeką, w podróży i na spacerze.
– No właśnie – Basia tak energicznie skinęła głową, że jej jasne kucyki zakołysały się w prawo i lewo.
– Niech milion dzieci odmawia różaniec!
– Milion różańców o pokój!
– Kto wie, może na wakacjach uda nam się kogoś jeszcze zachęcić do tej modlitwy?
– No, a teraz w drogę – mama otworzyła drzwi samochodu.
– Zaczynamy wakacje.

Klaudia i Madzia lubiły niedziele najbardziej ze wszystkich dni tygodnia. Zawsze wtedy, po smacznym śniadaniu zjedzonym w towarzystwie mamy, taty, Rafałka, babci
i dziadka, dziewczynki z całą rodziną szły do pobliskiego kościoła na Mszę Świętą.
Gdy tylko w niedzielny poranek na wysokiej kościelnej wieży wesoło rozśpiewały się dzwony, dziewczynki gotowe do wyjścia oczekiwały niecierpliwie, aż Rafałek założy buty, mama ostatni raz spojrzy w lustro, tato sprawdzi, czy na pewno ma w kieszeni klucze od drzwi wejściowych i cała rodzina wyruszy w drogę do kościoła.
Były już wakacje, ale niedziela, jak zawsze, rozpoczynała się od udziału we Mszy Świętej.
Twarze dzieci rozjaśniały promienne uśmiechy. Lipcowe, poranne słońce złociło brzegi pierzastych chmur, które rozbiegły się po błękitnym niebie jak małe, białe owieczki.
Klaudia i Madzia w swoich ulubionych sukienkach wyglądały jak kolorowe, wesołe motylki. Rafał dzielnie dotrzymywał im towarzystwa, rozmawiając z tatą i mamą o ostatniej rowerowej wycieczce. Za nimi szli babcia i dziadek.
Co jakiś czas cała rodzina mijała znajomych idących również w stronę kościoła.
– Dzień dobry – dziewczynki grzecznie pozdrawiały sąsiadów.
– Dzień dobry – padały odpowiedzi.
Jak to cudownie, że w tygodniu jest taki dzień jak niedziela!

I jak to dobrze, że właśnie rozpoczęły się wakacje, czas wspólnych zabaw, wspólnych prac i oczywiście czas, w którym nie może zabraknąć niedzielnego spotkania z Panem Jezusem! To właśnie z Nim i dorośli, i dzieci chcieli dzielić wszystkie duże i małe kłopoty i radości.
Mama będzie prosiła dzisiaj szczególnie o zdrowie dla babci. Tato powierzy Panu Bogu różne problemy, z którymi boryka się w pracy. Klaudia i Rafał jeszcze raz podziękują za cały rok spędzony w przedszkolu i będą prosić o dobre, radosne, szczęśliwe wakacje. Madzia, najmłodsza z rodzeństwa, także niosła Panu Jezusowi swoje dziecięce sprawy. Chciała podziękować za mamę, tatę, za siostrę i brata, babcię i dziadka, a także za swojego nowego przyjaciela, małego pieska Łatka, z którym tak wesoło baraszkowało się w ogrodzie…
A Pan Jezus, prawdziwie obecny w tabernakulum,szeroko otwiera swoje ręce, przygarnia z radością wszystkich, którzy w niedzielny poranek śpieszą do Niego, by powierzać Mu swoje sprawy. Pociesza, umacnia, błogosławi i poucza, jak prawdziwie kochać Pana Boga i drugiego człowieka…

Na plaży
każdy chciałby odpocząć,
zdrzemnąć się chwilę, książkę poczytać.
W hałasie trudno odpoczywać,
więc nie hałasuj – no i kwita.

Chcesz się bawić – proszę bardzo,
plaża wcale nie jest mała!
Pilnuj tylko, by nikomu
żadna krzywda się nie stała.

Wszystkie śmieci pozbierajcie,
gdy coś jecie lub pijecie.
Niech nie będzie po tym śladu,
plaża to nie śmietnik przecież.

Oto zasada dobrze znana:
gdy pies nabroi – to wina pana.
I pokrzywdzony rację ma,
gdy mówi: pilnuj swego psa.

Dunajec to rzeka na południu Polski. Niestety, co pewien czas powodowała ona, że okoliczne miejscowości i wsie dotykała niszczycielska powódź. Po jednej z nich podjęto decyzję o budowie zapory, która zatrzyma wody Dunajca i w ten sposób ochroni przed powodzią tereny leżące za zaporą. Budowa trwała ponad 20 lat. W tym czasie przesiedlano mieszkańców wsi z terenów, które miały zostać zalane. Przewidywano, że zbiornik będzie napełniał się przez około dwa lata. Jednak w miesiącu, gdy zaporę oddano do użytku, przez Polskę przechodziła kolejna wielka powódź. Gdy przyszła fala powodziowa, zbiornik zapełnił się w dwa dni, tworząc Jezioro Czorsztyńskie.

Zapora w Niedzicy jest najwyższą w Polsce zaporą ziemną. Ma 56 m wysokości i ponad 400 m długości. Można po niej przejść chodnikiem o szerokości 7 m. Patrząc w jedną stronę, podziwiamy zamek w Niedzicy oraz ruiny zamku w Czorsztynie. Natomiast patrząc w przeciwnym kierunku, widzimy piękną panoramę Tatr. Atrakcją dla turystów jest rejs po jeziorze między dwoma malowniczymi zamkami. Przy zaporze zbudowano elektrownię wodną, która produkuje energię elektryczną. Można ją zwiedzić i obejrzeć urządzenia do produkcji prądu oraz podziemny tunel kontrolny.

Czasami rodzice otwierają swoje albumy ze zdjęciami i wtedy… o dziwo! Dowiadujesz się, że twoja mama też była kiedyś małą dziewczynką, która lubiła zajadać się lodami i że twój tato też był kiedyś małym chłopcem, który biegał za piłką po szkolnym boisku.
I kiedy oglądasz zdjęcia rodziców, możesz usłyszeć czasem, jak ze wzruszeniem w głosie wspominają swoje pierwsze spotkanie.

Mama widziała, że tato jest mądry i odważny, a tato wiedział, że mama jest dobra i troskliwa. Ich serca zaczęły mocniej bić i… oboje zapragnęli być razem przez resztę swojego życia. A potem były wspólne spotkania i niekończące się rozmowy, długie spacery, listy i pozdrowienia z wakacji… A pewnego razu tato poprosił twoją mamę o rękę. Kupił zaręczynowy pierścionek i bukiet kwiatów, a mama, zarumieniona ze szczęścia, wzruszonym głosem odpowiedziała „tak”. Ale to jeszcze nie wystarczyło, aby twoi rodzice mogli odtąd iść razem przez całe życie. Oboje chcieli, aby ich miłość pobłogosławił Pan Bóg. Razem z Nim chcieli budować nową rodzinę. Dlatego pięknie ubrani, w kościele wypełnionym zaproszonymi gośćmi przyrzekli sobie wzajemnie miłość i wierność aż do śmierci.

Tato włożył ślubną obrączkę na palec twojej mamy i przyrzekł, że będzie ją kochał i szanował. Potem mama włożyła ślubną obrączkę na palec twojego taty i przyrzekła, że będzie jego towarzyszką, wierną i kochającą. Wtedy ksiądz połączył stułą ich dłonie, oznajmiając wszystkim: „Odtąd jesteście mężem i żoną, a co Bóg złączył, człowiek niech nie rozdziela”. Kiedy tato i mama zawierali sakrament małżeństwa, Pan Bóg pobłogosławił ich miłość i dał im siłę do tego, aby razem tworzyli rodzinę i stali się rodzicami. Potem ty pojawiłeś się na świecie. To był bardzo szczęśliwy dzień w życiu twoich rodziców. Razem wybrali dla ciebie imię, nieśli do chrztu, kołysali na rękach, wstawali w nocy, kiedy płakałeś…

W kolejnych latach pojawili się twój brat i siostrzyczka: wasza rodzina powiększyła się, bo Pan Bóg i rodzice zapragnęli dać wam życie. Pamiętaj o dniu, w którym rodzice zawarli sakrament małżeństwa, stając się mężem i żoną. Namaluj dla nich laurkę, ofiaruj bukiet kwiatów i pomódl się: Boże, umocnij miłość moich rodziców i błogosław całej naszej rodzinie! Daj, aby wszystkie rodziny świata łączyła miłość i zgoda. Spraw, aby ci, których połączył sakrament małżeństwa, byli sobie zawsze wierni.